Blog 2/4 door YAN student Marleen Vrieze (YogaSisters) - april 2020
Wat zijn het toch een gekke tijden, zo middenin de corona crisis. Uiteraard konden de opleidingsdagen van de YAN die gepland stonden in Amsterdam, niet doorgaan op de oorspronkelijke manier. Gelukkig leven we in 2020 en zijn er verschillende manieren om digitaal in contact met elkaar te komen. Daarom hebben wij inmiddels al enkele lesdagen gehad via Zoom.
Dat de lessen virtueel te volgen waren, doet natuurlijk automatisch iets met de dynamica van een groep. Maar in het eerste weekend van de virtuele lessen, kwamen er nog eens drie nieuwe mensen bij onze groep. Ik heb het gevoel dat vanwege het feit dat iedereen lekker vanuit huis kon werken, we ons allemaal op ons gemak voelden. We kregen de opdracht om ons allemaal even voor te stellen aan de hand van een voorwerp dat bij jou thuis ligt, wat jou typeert. Ik koos voor mijn e-reader, aangezien ik heel erg veel lees en nooit zonder mijn boeken zou kunnen.
Hierna vroeg de docent ons om te voelen wat het met ons lijf doet, als iemand iets vertelde. Dus dat je heel bewust gaat voelen in je lichaam wat het met je doet.
Tijdens de theorie kregen we – net als voorheen – verschillende keren opdrachten om het allemaal iets behapbaarder te maken. Soms kan theorie over psychologie best taai van stof zijn, maar aan de hand van opdrachten die we doen kun je het meteen toepassen in de praktijk. Na afloop van die eerste digitale lesdag (het zijn overigens maar halve dagen als we virtueel les krijgen), vroeg de docent ons wat het virtuele aspect met ons heeft gedaan. Iedereen mocht zijn woordje doen en voor iedereen was het verschillend. Ik was zelf bijvoorbeeld veel sneller duf dan dat ik die ‘in real life’ interactie heb. Anderen hadden juist weer een betere focus. Het is interessant om te merken wat dit doet in je lijf. Dus als je merkt dat je duf bent, kun je juist iets meer gaan inzakken. Als je dan jezelf weer wil oppeppen, ga je weer wat rechterop zitten.
Tijdens de volgende virtuele les, begonnen we de dag met wat geheugentesten en ik verbaasde mij er weer over hoeveel we niet zien en/of niet bewust van zijn. Ook kregen we de opdracht om in duo’s te werken. Dit is natuurlijk virtueel wel iets meer een uitdaging dan dat je met z’n allen in een klas zit, maar gelukkig bestaan er telefoons. Al met al merk je dat de virtuele lessen prima zijn te volgen. We passen ons als mens natuurlijk ook snel aan, dat scheelt. Ergens heeft het ook wel iets dat je lekker in je huispak achter de computer de lessen kan volgen. Ik ben dan ook benieuwd hoe de komende tijd gaat verlopen en of we elkaar binnenkort weer in het echt gaan zien of het voorlopig nog even op die manier (moeten) doen…
Andere blogs lezen?
Klik hier voor een overzicht van de andere blogs van de YAN.