Blog door René l' Ecluse - februari 2020
Mijn eerste officiële yogales gaf ik in een gymzaaltje tegenover het kantoor waar ik werkte. Er deden vijf collega’s mee en wat vrienden met wie ik thuis al geoefend had. Ook waren er een paar mensen uit de buurt afgekomen op de folder die ik bij ze in de bus had geduwd. Al met al was er een flinke opkomst en dat voelde anders dan thuis lesgeven aan vrienden of medestudenten. Dit was het echte werk.
Mijn serene glimlach werd er minder sereen van en al snel was ik vermoedelijk de meest gestreste figuur in de zaal. Dat mocht ik natuurlijk niet laten blijken. Dus moest iedereen zo snel mogelijk gaan liggen op de campingmatjes die ik bij de Kwantum Hallen had gekocht. De ogen moest men sluiten. Dat mijn leerlingen niet meer naar me keken maakte me wat minder nerveus. Bovendien was het conform mijn programma. Dat begon met het waarnemen van de ademhaling. Terwijl ik het over de weldadige effecten van de buikademhaling had gierde de mijne ergens hoog in de borst. Als ik in ademnood kwam hield ik even mijn mond en probeerde te doen wat ik de anderen instrueerde. Ik werd er iets kalmer van. Het scheelde ook dat ze niet meer constant naar me staarden. Uiteindelijk moesten de ogen helaas weer open. We gingen zittende houdingen doen en ik liet steeds zien wat de bedoeling was. Af en toe loerde ik in het opengevouwen schriftje waar ik de les in uitgetekend had met draadpoppetjes. Het lag naast de draagbare CD-speler. Diverse keren had ik getest of het rustgevende muziekje dat ik uitgezocht had om aan het eind te draaien ook werkelijk te beluisteren was als ik op Play drukte. Ze mochten me niet horen rommelen. Het moest allemaal gladjes verlopen. Iedere oneffenheid kon leerlingen kosten. Dat liever niet. De huur van de zaal was voor de hele maand vooruit betaald.
Pas na de laatste oefening keek ik naar het kookwekkertje. Het stond verscholen achter de CD-speler. Het was beter als niemand zag dat ik naar de tijd keek. Een paar keer sprak ik immers over de tijdloosheid die een mens kan overvallen in diepe ontspanning. Je had Chronos -- de lineaire, meetbare klok-tijd, waarin we onze gehaaste levens inrichten, en er was Kairos -- de innerlijke tijdsbeleving, die alle klokken kon doen zwijgen. In beide kon je je bevinden. De meeste mensen vertoefden constant in Chronos, legde ik uit. Een blik op het kookwekkertje deed me beseffen dat ik ook in Chronos was. De lineaire tijd drong in alle heftigheid tot me door. Ik was veel eerder klaar dan gepland. Alleen de eindontspanning stond nog op het programma en er was nog een half uur te gaan! Blijkbaar had ik de oefeningen afgeraffeld. Thuis had ik alles getimed en precies uitgerekend hoelang de les zou duren. Dit had ik diverse keren in mijn eentje geoefend en kwam steeds perfect uit. Behalve NU. Een lichte paniek maakte zich van me meester. Ik kon mijn leerlingen bezwaarlijk dertig minuten naar een sitar laten luisteren. Dat zouden ze vast een rip off vinden. Dus deed ik twintig minuten lukraak nog wat oefeningen. Wat ik maar kon verzinnen. Er zat weinig systeem meer in. Toen mochten ze gaan liggen en had ik het over ontspanning. Gelukkig kon ik me de woorden die ik hiervoor bedacht had herinneren. Eenmaal uitgesproken zette ik de muziek aan. Toen ging ook ik liggen. Het afgelopen uur trok door mijn hoofd. Hoe had ik het gedaan? Er waren wat gaten in mijn herinnering. Over wat ik wel nog wist was ik niet bepaald tevreden. Dat moest natuurlijk beter. Maar met de muziekkeuze was weinig mis. Ik werd er erg kalm van. Uiteindelijk ging iedereen relaxt de zaal uit. Zelfs ik.
Andere blogs lezen?
Klik hier voor een overzicht van de andere blogs van de YAN.